Triomfalisme
Er zijn van die woorden die voorbijkomen en je triggeren. Eén daarvan ligt al lange tijd hier op mijn bureau en elke dag zie ik dat woord.
Schijnbaar moet het iets, ik wist alleen nog niet wat. Maar ik heb geleerd dat antwoorden in het leven vanzelf komen en liet het woord daar rustig liggen, wachten totdat het moment daar was, dat ik er iets mee kon.
Toen ik het hoorde, luisterde ik naar een interview, dat ging over misbruik in de Katholieke kerk. De details zal ik je besparen, die brachten bij mij een gevoel van walging naar boven. De Katholieke kerk, waar ik jarenlang braaf elke zondag naartoe ging en als klein kind één keer per jaar moest biechten, om al mijn zonden van dat jaar bespreekbaar te maken en daarna van de pastoor, de pater een zegen kreeg en mijn zonden werden kwijtgescholden.
Oh wat was ik bang voor die biechtbeurt, moet je ook voorstellen, als klein meisje van 7 jaar, nog heel naïef, geen idee van wat ze verkeerd deed en toch daar naartoe moest. Dit roept bij velen van jullie herinneringen op, veelal negatief. Nu, op volwassen leeftijd is de kerk niet meer in mijn leven. Ik geloof nog steeds in een hogere macht, maar niet meer zoals het mij als klein kind is opgelegd.
Het triomfalisme van de Katholieke kerk werd in dat interview heel mooi uitgelegd. Ze vonden dat ze boven de wet stonden. Dat zij voor eigen rechter konden spelen en als een van de pastoren iets had gedaan wat niet door de beugel kon, noem het misbruik, dan bepaalde een hogere priester zijn straf. Die straf bestond uit een verplaatsing naar een andere kerk! Een straf! Totaal geen straf, want daar kon deze pastoor gewoon weer verder zijn gang gaan. Ze berechten dus zichzelf en stonden boven de anderen. En wij luisterden braaf.
En daar ben ik zo bang voor geweest? Daar heb ik al die jaren zo mijn best voorgedaan? Daar heb ik naar geleefd? Heb ik tijdens mijn opvoeding geleerd, goed te zijn voor mijn naasten en mij vooral nederig op te stellen? De gevolgen waren desastreus voor mij en ik weet, velen met mij. Altijd maar klaarstaan voor anderen, vragen of je nog iets kon doen en bang zijn dat het nooit goed genoeg was. Relaties die mislukten, omdat je je ook daar nederig in opstelde en je partner alles uit handen nam en maar zorgen, zorgen, zorgen voor. Ik was geleerd lief te zijn voor anderen en dat deed ik, net zolang totdat ik er bij neerviel. Letterlijk en toen gingen mijn ogen open.
Triomfalisme, de Katholieke kerk trekt nu het boetekleed aan, maar de cruciale vraag blijft. God is toch liefde? Hoe kan de kerk dan zo met mensen om zijn gegaan? Hoe is het mogelijk dat wij allen er in hebben geloofd en braaf deden conform de regels van de godsdienst die je aanhing? Mensen willen de macht, boven de liefde uitstijgen en paters zijn ook maar mensen, die de macht wilden hebben over het volk. Dit praat het niet goed, maar inmiddels weet ik wat bedoeld wordt met liefde.
Dat is lief zijn voor mijzelf, door schade en schande er achter gekomen, dat als ik lief ben voor mijzelf, anderen als vanzelf ook lief zijn voor mij. Dat als ik mijn ruimte inneem op een liefdevolle manier, door nee te zeggen, als ik die nee diep van binnen voel, ik respect krijg van anderen. Ik hoef niet nederig te zijn, ik mag gelijkwaardig zijn. Ik ben er nog steeds voor anderen, alleen niet meer ten kosten van mijzelf. Ik behoor tenslotte ook tot de anderen. Om tot dit besef te komen, doorloop je een proces, een heftig proces waarbij pijn door je ziel snijdt, omdat je het niet begrijpt. Velen van jullie worstelen ook hiermee anders zoek je geen spirituele ondersteuning. Ik zeg niet dat alles is ontstaan door wat de kerk van je vraagt. Onze ouders liepen ook met ballast rond, ballast van hun verleden, ballast uit de oorlog, de schaarste, de angst en dat krijg je ook mee. Het vormt je alles bij elkaar. Maar wat had ik graag gewild dat iemand toen eens had gezegd. Weet je wel dat jij ook belangrijk bent, dat je ook meetelt? Dan had ik mijzelf veel eerder op waarde geschat en mijn zoektocht een stuk korter geweest. Maar we wisten het niet, helaas…
Vastgeroest in overtuigingen, zoals je het kent. De triomf was groot toen ik de liefde voor mijzelf durfde te omarmen en wat een hulp heb ik hierbij gekregen. Spirituele hulp, wat een consulenten heb ik in die tijd benaderd. En elk gesprek, was even liefdevol, begripvol en al vielen de kwartjes niet direct, elk gesprek heeft bijgedragen naar eigenliefde. Deze kanjers die jou willen helpen naar eigenliefde vind je op www.zielenchat.nl Daar kun je met mediums, paragnosten praten over jou pijnlijke situaties. Die helpen jou naar eigenliefde. Eigenliefde die je is ontnomen als klein kind en je nu door middel van veel innerlijke gevechten terug aan het opeisen bent. Je hebt recht op eigenliefde. Zonder leef je niet, overleef je. Laat jouw ziel liefdevolle steun krijgen door een fijne chat op www.zielenchat.nl En nu mag ik jullie ook helpen naar eigenliefde, met mijn helderziendheid, mijn heldervoelendheid, die er altijd al was, maar ik niet wist. Met mijn gevolgde studies, omdat elke ziel liefde verdient. Ontzeg jezelf dus nooit de liefde meer, voel dat triomfantelijke gevoel bij jezelf en maak er gebruik van, echter wel op de juiste manier. Gelijk zijn, we zijn allemaal gelijk. Wat een triomf! Groet vanuit mijn ziel zielenchat.nl
